Strohandelaar en boer spreken elkaars taal niet

Net als het voorjaar loopt ook de oogst tussen zuid en noord uiteen, al is het verschil nog niet zo groot. Terwijl in het zuidwesten de meeste percelen wintergerst vorige week al zijn geoogst – en met het graszaad een goede start is gemaakt – zijn akkerbouwers in Noord-Nederland pas net begonnen met de gerst. Midden-Nederland - Noord-Holland en Flevoland - schipperen daar wat tussenin.

Dat de opbrengsten overal tegenvallen, daar schreven we al eerder over. Het is nu de vraag in hoeverre dit de situatie voor tarwe schetst. CZAV berichtte dat gemiddeld 15 tot 20 procent minder is geoogst. In België is dat nog minder. Boerenbond spreekt over 6 tot 7 ton per hectare gemiddeld. 20 tot 40 procent lager dan vorig jaar. We zijn dan ook enkele jaren verwend, met hybride-gerstopbrengsten van dik boven de tien ton. De eerste prille geluiden voor wat betreft tarwe schommelen tussen 7,5 en 9 ton.

Tegenover een tegenvallende korrelopbrengst staat een goede stro-opbrengst. Toch lukt het fourage- en strohandelaren nauwelijks om handel los te peuteren. En dat terwijl sommige het geld wel goed kunnen gebruiken. Zeker waar wateroverlast de opbrengstpotentie van aardappelen en uien beperkt is het idee om iedere euro mee te pakken. Bovendien staat de tarweprijs laag, waardoor de animo om het saldo te verhogen met behulp van de stroverkoop groter is dan in andere jaren.

De andere zijde van de medaille heet de bodem. De bewustwording neemt toe, waarbij de hakselaar steeds vaker structureel wordt aangezet. De stroprijs verliest zijn invloed. Boeren met een extensief bouwplan en veel granen kiezen vaak om een gedeelte van het stro af te voeren. Intensieve telers – met relatief weinig tarwe in het bouwplan – hakselen structureel.

Een alternatief is om het stro af te voeren en met de extra inkomsten compost of champost aan te kopen. Een groot knelpunt is echter de vrije ruimte in de mineralenboekhouding. Vooral de stikstofnorm vormt het probleem, terwijl de ruimte voor fosfaat er vaak wel is. Dat frustreert, waardoor toch maar gehakseld wordt en een groenbemester ingezaaid. Uiteraard hebben ook de weersomstandigheden een grote invloed op deze beslissing.

Beneden een stroprijs van 200 euro per hectare is de interesse niet aanwezig. Dat vertaalt zich voor dit jaar terug in ongeveer 50 tot 67 euro per ton. Fouragehandelaren bieden tussen de 70 en 80 euro per ton, zo klinken geluiden uit de praktijk. Het is lastig een goed beeld te vormen omdat het aanbod erg dun is. Tarwetelers happen niet toe bij een prijs die net boven het minimum ligt.

Ook de prijzen voor graszaadhooi tonen weinig beweging. Voor engels en italiaans raaigras - waarvan de oogst net begint - wordt eveneens 70 euro per ton betaald. Voor rietzwenk is dat met 75 euro net iets meer.

Een hogere stroprijs brengt eisen met zich mee. (melk)Veehouders kiezen steeds vaker voor stro uit Frankrijk vanwege kleur en kwaliteit. De liquiditeit speelt bij hun – nog meer dan vorig jaar – een grote rol. Dat tempert de handel. Bloembollentelers zijn normaalgesproken het afzetkanaal voor de mindere kwaliteit. De kleur speelt een mindere rol, de lengte wel. Men wil lang en onkruidvrij stro. Vooral voor Noord-Nederland is dat een issue omdat duist veel voorkomt. Dit is ook de reden waarom stro uit Engeland niet langer de voorkeur heeft.

Directe handel tussen akkerbouwer en veehouder vindt weinig plaats. Het stro moet na de oogst zo snel mogelijk opgeruimd worden. Fouragehandelaren staan logistiek goed gesteld en genieten van meestal de voorkeur. Stro persen voor de opslag verliest aan populariteit. De extra bewaarkosten wegen de laatste jaren niet langer op tegen de stroprijs. Pas op het allerlaatste moment is vaak een plusje te maken.