Wat remt melkaanvoer in Nieuw-Zeeland?

Iets anders wat de melkveehouders tegenwerkt is de wind, die verdamping van het water aanjaagt. Het maakt dat zelfs irrigatie niet kan voorkomen dat de grond droog wordt. De droge omstandigheden drukken een stempel op de groei van het gras. Iets waar melkveehouders door de lagere melkprijzen meer en meer op zijn gaan leunen. 

De geschetste situatie illustreert alleen maar hoe groot de verschillen binnen de grenzen van het land zijn. Aan de westkust van het Zuidereiland is de situatie weer anders. Daar heeft een overschot aan neerslag geresulteerd in te natte omstandigheden. Het is zelfs zo nat dat de hoeveelheid voer beperkt wordt en de eerste melkveehouders teruggegaan zijn naar één keer per dag melken.  

Alles bij elkaar wordt in het noorden van Nieuw-Zeeland aangedrongen op een snelle test om te kijken of de dieren dragen. Zo niet dan kan versnelde afvoer de druk op de voervoorraad verlichten. Door al deze ontwikkelingen blijft de melkaanvoer onder de lijn van een jaar eerder. Over 2016 kwam de veestapel uit op 6,5 miljoen dieren, maar of deze omvang gehandhaafd kan worden is evenwel de vraag. 

Iets anders wat steeds meer gaat spelen is de uitspoeling van nitraat richting het grondwater. Actueel worden er vragen gesteld over het op gras gebaseerde systeem waar melkveehouders gebruik van maken. Het maakt dat er een nieuwe balans gevonden worden tussen een winstgevende sector en een manier die op de lange termijn houdbaar blijkt te zijn. 

Opvallend, want waar Nederland aanstuurt op een grasgebonden systeem in het kader van maatschappelijk draagvlak en de schijn van dierwelzijn, vraagt Nieuw-Zeeland zich blijkbaar af of dit de beste methode is voor het milieu. 

Meer melkaanvoer 

*De rode lijn geeft de trend van de Nieuw-Zeelandse melkaanvoer aan