China voor melkmarkt wel of geen kip met gouden eieren?

De extra liters houden niet in dat het voor Chinese melkveehouders een goed jaar geweest is. Zo kwam er door de lagere prijzen op de wereldmarkt grote druk op de melkprijzen te staan. China kent een relatief hoge melkprijs, maar dit is ook nodig door de kosten die melkveehouders maken. Net niet de helft van alle melkveebedrijven bevond zich in 2013 nog in het noordoosten van het land, verspreid over Inner Mongolia, Heilongjiang en Hebei.

Begin 2017 begint het allemaal iets makkelijker te worden, doordat wereldmarktprijzen gestegen zijn. Dit maakt de binnenlandse producten weer concurrerend, wat zicht geeft op hertel van de melkprijs. Daarvoor is het echter nog wel vroeg dag.

Ondanks de extra liters eigen melk voerde China over 2016, na een dip in 2015, weer meer zuivelproducten in. Het ziet er naar uit dat over 2015 voorraden in zoverre opgeruimd zijn dat er weer ruimte was om meer te importeren. Een klein punt van aandacht is dat het beleid van China om steeds meer mensen in de stad te krijgen, weer veranderd is. De focus ligt nu weer op het aanmoedigen van bewoning van het platteland. Daar wordt doorgaans minder zuivel geconsumeerd. Wat vraaguitval kan opleveren.

Sinds 2014 zijn de prijzen gestaag gedaald, wat automatisch inhoudt dat er meer geëxporteerd moet worden om hetzelfde aan de zuivel te verdienen. Zo kan het dat over heel 2016 20,4 ton meer zuivel ingevoerd werd door de Chinezen, maar ze er maar 11,8 procent meer voor betaalden. Procentueel was gecondenseerde melk de winstpakker. Het absolute volume steeg met 82,9 procent naar 20.013 ton, waar de waarde met 62,2 procent steeg naar 36,45 miljoen dollar.  

Wanneer de waarde van de producten afgezet wordt tegen het volume blijkt dat room als enige fabricaat groene cijfers schrijft. Zowel de afzet van het volume als de prijs nam toe, waardoor het resultaat onder de streep dik in het groen uitpakt. Helaas neemt room in de totale import maar een aandeel in van 3,7 procent.  

De kleinste daling schrijft de invoer van drinkmelk op. Dit fabricaat neemt net geen kwart van de invoer voor zijn rekening. Per ton werd er minder aan de melk verdiend dan in 2015.  Qua volume is wei het tweede fabricaat, gevolgd door volle melkpoeder. Aan beide producten werd per ton tussen de 274 en 295 dollar minder verdiend. Maar het zijn de caseïnaten waar de grootste daling opgetekend kan worden.

Ondertussen kon de Europese Unie (EU) in melkequivalenten het volume opvoeren naar 1,06 miljoen ton. Net een half procent meer dan het record van 2014. Ondertussen is de melkplas in de EU veel meer gegroeid en blijkt wel dat de export geen gelijke pas heeft weten te houden met de stijging in de productie.

Waarmee de vraag zich aandient of China wel de kip met de gouden eieren is? Verreweg de meeste melkequivalenten haalt China uit Nieuw-Zeeland. Dat is al zo sinds 2012. Iets wat nog eens aangejaagd wordt door een vrijhandelsovereenkomst tussen deze twee landen. Iets wat de EU niet heeft en waar niet over gepraat wordt. Op bedrijfsniveau worden wel pogingen ondernomen om de banden aan te halen. Op landenniveau zijn vooral de Ieren druk bezig om deze markt te openen.

Het staat vast dat op basis van vraag en de eigen melkproductie China voldoende ruimte biedt voor Europese zuivelproducten, maar dan is er meer actie nodig dan nu ondernomen wordt. Tot zolang is het eerder een fata morgana en geen argument om meer melk in de EU te gaan produceren.