De Belgische bietenverwerker, teler en telersorganisatie zitten met de handen in het haar. Het lukt ze niet om met een contract te komen voor de post-quotum periode waar de drie groepen tevreden mee zijn. Hoe het de zuivelsector is vergaan na quotumbeëindiging ligt nog vers in het geheugen. Kan de Belgische bietenteler het hoofd boven water blijven houden?
De onderhandelingen tussen de Tiense Suikerraffinaderij en belangenbehartigers van de telers zitten muurvast. Toch hoopt grondstofdirecteur Erwin Boonen dat ze uiteindelijk tot een besluit komen. Daarvoor hebben de partijen nog tot volgend voorjaar de tijd. De verwerker is ervan overtuigd het contract financieel goed zit. Door complexe regels en omschrijvingen lukt het echter niet de situatie duidelijk te maken voor de teler en behartiger, zo zegt hij tegen website Vilt. ‘In juni, juli en augustus hebben we individuele telers het voorstel voorgelegd en gepolst hoeveel hectare ze in 2017 willen zaaien. Hieruit blijkt dat de contracten zeer veel interesse kennen.’ Vooral de telersverenigingen werpen barrières op.
Vanaf 2017 splitst de Tiense fabriek haar leveringscontract op. Voor het basiscontract geldt een vaste prijs. Daarbovenop komt een variabel contract, die is overgeleverd aan fluctuatie van de wereldsuikerprijs. Een akkerbouwer mag zijn totale teelt contracteren. Kan hij uiteindelijk niet aan de verplichtingen voldoen, dan wordt hij hier niet op afgerekend. ‘Wel verwachten we dat hij een redelijk areaal inzaait’, zegt Boonen. De verwerker hoopt zo het aantal surplusbieten terug te dringen.
De directeur noemt 2008 als voorbeeld. Toen stond de suikersector er niet rooskleurig voor. Echter, een grote groep telers pakte door en met een zeer positief resultaat. ‘Uiteraard loopt niet ieder jaar financieel goed af, maar er komen zeker goede jaren voor de bietenteelt. De meerwaarde die we realiseren met suiker berekenen we correct door in de meerprijs voor bieten.’
De telersvereniging Planters van Haspengouw heeft helemaal geen vertrouwen in de situatie die Boonen schetst. Het gegeven dat alle Europese suikerfabrieken hun productie verhogen met twintig procent zorgt voor onrust. Kijk naar de zuivelsector en je weet dat een productiestijging na verdwijnen van quota fout af kan lopen, wanneer vraag en aanbod op de wereldmarkt niet in evenwicht zijn, zo meent het.
Boonen is het niet eens met deze vergelijking: ‘Om te beginnen zijn de mondiale markten voor melk en een droge grondstof als suiker zeer verschillend. Op de wereldmarkt speelt Europa qua suiker geen bepalende rol zoals bij de zuivel wel het geval is. Verhoogt iedere fabriek in Europa zijn productie, dan komen we nog steeds niet in de buurt van de productie in Brazilië en India. De wereldsuikerprijs wordt bepaald door weersomstandigheden in Zuid-Amerika en Azië. Van de Europese productie trekt het zich weinig aan. Een melkveehouder is gedwongen zijn koeien te blijven melken, ook bij een lage prijs. Een akkerbouwer kan na één jaar besluiten te stoppen met bieten. Het grootste risico ligt bij de suikerfabriek. Half oktober herpakt de suikerprijs zich en is de trend sterk stijgend.’
© DCA MultiMedia. Op deze marktinformatie berust auteursrecht. Het is niet toegestaan de inhoud te vermenigvuldigen, distribueren, verspreiden of tegen vergoeding beschikbaar te stellen aan derden, in welke vorm dan ook, zonder de uitdrukkelijke, schriftelijke, toestemming van DCA MultiMedia.
