Waarom werken we in Europa ook alweer samen?

Volgende week zijn er Europese verkiezingen. Het project ‘EU’ (Europese Unie) staat onder vuur. Dat velen kritiek hebben op de EU is goed voorstelbaar. Maar juist in zulke tijden is het goed terug naar de basis te gaan. Waarom hebben we de EU ook alweer?

In 1952 richtten Frankrijk, West-Duitsland, Italië en de Benelux-landen de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) op. Die voorloper van wat inmiddels de EU is, had één doel: nooit meer oorlog in Europa. Met de productie van kolen en staal onder gemeenschappelijk bestuur werd oorlog voeren onmogelijk. Geen kolen en staal betekende immers geen wapens en munitie.

Hoe lachwekkend dat nu mag klinken, in die tijd was vrede in Europa alles behálve vanzelfsprekend. Slechts zeven jaar eerder woedde nog de Tweede en maar drie decennia eerder de Eerste Wereldoorlog. De ontevredenheid in Duitsland over overgavevoorwaarden in 1918 leidde tot de Tweede Wereldoorlog. De ontevredenheid over overgavevoorwaarden uit 1945 was heel goed mogelijk, ware het niet voor die samenwerking.

Europa is heel ver gekomen sinds 1952. Het doel van de EGKS is bereikt. In ons deel van Europa zwijgen de wapens al decennia. Nogal een verandering gezien het feit dat in de eeuwen achter ons perioden van 20 jaar vrede een, sporadische, uitzondering en zeker geen regel waren. Slechts iets meer dan 20 jaar geleden was Europa ook diep verdeeld. Aan de ene kant vrijheid en welvaart, aan de andere kant onderdrukking.

Aan de ene kant lachten we om de capriolen die Kwik, Kwek en Kwak, aan de andere kant waren ze onbekend want ze werden gezien als symbolen van het kapitalisme. Net als Batman of Superman. Aan de ene kant Olympische Zomerspelen in Barcelona in 1992, aan de andere kant, op slechts twee uur vliegen van Nederland, moesten mensen de moderne versie van de Jodenster dragen en waren er Auschwitz-achtige concentratiekampen.

Die tweedeling en andere ellende liggen, gelukkig, achter ons. Maar niet alleen Europa, ook de wereld is ingrijpend veranderd sinds 1992 en zeker sinds 1952. Samenwerking op veel gebieden in Europa is daardoor geen keuze maar noodzaak. De mate waarin en op welke gebieden, daarover mag en moet er discussie zijn. Maar dát de Europese landen samen moeten werken, dat moet toch buiten kijf staan.

Citaat: ‘Als iemand die een oorlog meegemaakt heeft, zeg ik: wees blij dat er zó lang vrede heerst bij ons dat je het inmiddels als vanzelfsprekend beschouwt. En als iemand die ooit vrede óók als vanzelfsprekend beschouwde zeg ik: niets is vanzelfsprekend.‘

Edin Mujagic*?
Monetair econoom en DCA analist rentemarkt

*Deze column van Edin schrijft hij voor de krant Metro. Deze verscheen op 7 mei 2014.

Edin Mujagic

Edin Mujagic is macro-econoom en hoofdeconoom bij OHV Vermogensbeheer. Hij focust zich op de wereldwijde centrale banken, en in zijn blogs schrijft hij met name over de ECB en Fed. Ook heeft hij diverse boeken geschreven.

© DCA Market Intelligence. Op deze marktinformatie berust auteursrecht. Het is niet toegestaan de inhoud te vermenigvuldigen, distribueren, verspreiden of tegen vergoeding beschikbaar te stellen aan derden, in welke vorm dan ook, zonder de uitdrukkelijke, schriftelijke, toestemming van DCA Market Intelligence.